***Oczami Keith***
Skończyłam moje przygotowania do spotkania z Niallem. Miałam już schodzić na dół, ale przeszkodził mi dzwoniący telefon.
***Rozmowa***
-Halo?
-Dzień dobry czy rozmawiam z panną Keith Scott?
-Tak, czy coś się stało?
-Owszem. Z tej strony Jack Davis lekarz dyżurny. Nie dawno przywieziono do nas pani współlokatorkę Mirandę Reni. Miała poważny wypadek samochodowy. W tej chwili leży w śpiączce i czeka na operację. Jeśli mogłaby pani, proszę przyjechać jutro rano.
-D- dobrze-zająknęłam się.
***Koniec rozmowy***
Nie mogłam wydusić z siebie żadnego słowa. Bałam się o nią. Usiadłam przy łóżku i zaczęłam płakać. Miałam nadzieję, że to jednak nic poważnego. Miranda była moją najlepszą przyjaciółką a jednocześnie była dla mnie jak starsza siostra. Była jedyną osobą, która zawsze była przy mnie, wspierała i pocieszała.
Nie wiem ile tak siedziałam, straciłam poczucie czasu. Gdy tak siedziałam poczułam, że ktoś znajduje się koło mnie. Przestraszona spojrzałam na tajemniczego gościa, uspokoiły mnie jego delikatne, błękitne tęczówki. Wtuliłam się w chłopaka. Nie odepchnął mnie tylko czekał aż się uspokoję.
-Przepraszam.
Było mi trochę głupio, że widzi mnie w takim stanie. A poza tym, przeze mnie nasze plany się zawaliły.
-Spokojnie, co się stało?
Opowiedziałam mu wszystko od początku do końca, a on uważnie słuchał nie przerywając mi.
Jak to jest, że to on zawsze mnie pociesza? Po skończeniu mojej opowieści po policzkach znów ciekły mi łzy. Niall przytulił mnie mocno do siebie i pocałował delikatnie w czoło.
-Nie martw się, wszystko będzie OK.
-Dziękuje i jeszcze raz przepraszam.
-Za co?
-Mieliśmy wyjść gdzieś razem, a teraz z mojego powodu rujnuję ci wieczór.
Spuściłam wzrok, a on skierował go z powrotem na siebie.
-To przecież nie twoja wina. Ja pewnie też bym się strasznie martwił.- uśmiechnął się- i będziemy mieli jeszcze wiele okazji by razem wyjść, jeśli tylko się zgodzisz.
-Z wielką chęcią.- również się uśmiechnęłam- mam pomysł . Możemy razem coś ugotować, co tyna to?
-Czemu nie, a ja nawet wiem co.
-OK, ale ja muszę jeszcze do łazienki.
Wyszedł z mojego pokoju, a ja skierowałam się do łazienki. Stanęłam przed lustrem i aż się przeraziłam. Wyglądałam okropnie. Włosy rozczochrane, rozmyty makijaż, zaczerwienione oczy. Trochę zajęło mi doprowadzenie się do porządku, ale w końcu zeszłam na dół, gdzie w kuchni Niall miał już przygotowane produkty do...
-Zrobimy spaghetti.
Wyszczerzył te swoje białe ząbki w uśmiechu. Odwzajemniłam go ale z trochę mniejszym entuzjazmem.
-Nie martw się, jutro z samego rana do niej pojedziemy.
Przytulił mnie.
-Dziękuje, ale teraz może zróbmy już to spaghetti.
Zaśmiałam się słysząc burczenie w brzuchu blondyna. On lekko speszony razem ze mną zaczął przygotowywać danie. Nie obeszło się oczywiście bez śmiechów, żartów i wojny na makaron. Przez to musieliśmy go gotować od nowa trzy razy. W końcu po dłuugich przygotowaniach, usiedliśmy z parującym posiłkiem na talerzach, w salonie. Włączyliśmy pierwszy lepszy serial w telewizji i zajadając pyszne spaghetti komentowaliśmy każdą następną scenę. Było już późno, kiedy z głową na kolanach chłopaka, zasnęłam.
***Rano***
Obudziłam się w tej samej pozycji co usnęłam co znaczy, że Niall przez całą noc spał na siedząco. Podniosłam się i zaczęłam go budzić. Trochę zajęło mi wyrwanie go ze snu, ale w końcu otworzył oczy.
-Czemu mnie nie obudziłeś. Przeze mnie było ci pewnie niewygodnie.
-Tak słodko spałaś, był mi szkoda cię budzić.
-Ale teraz mi głupio. To może w nagrodę zrobię ci chociaż śniadanie?
-Z chęcią.
Powoli poszłam do kuchni zostawiając Horana na kanapie. Po paru minutach wróciłam z talerzem pełnym ciepłych gofrów z bitą śmietaną i czekoladą. Położyłam je na stole przed blondynek, któremu na ten widok aż zaświeciły się oczy. Można powiedzieć że wręcz rzucił się na jedzenie. Cudem udało mi się trochę zdobyć. Po zjedzeniu oboje oparliśmy się o kanapę, a ja położyłam głowę na ramieniu blondyna.
-Niall, nie chcę pytać o to z rana, ale mógłbyś mnie później zawieść do Mirandy?
-Jest pewien problem. Zawieść może nas Harry. Ale mogę iść z tobą jeśli ci nie przeszkadza.
-Pewnie że nie, ale czemu nie możesz jeździć?
-No bo ... tak jakby, miałem kilka niezapłaconych mandatów- zaśmiałam się- Ale to nie moja wina, Louis zabierał pocztę i zapomniał mi je dać. Przez to mam chwilowo zawieszone prawko.
-Uuuu, niegrzeczny Horan, haha- rzuciłam w niego poduszką.
-Ej, za co to- powiedział i próbował udać obrażonego co oczywiście mu nie wychodziło.
-A tak sobie- rzuciłam jeszcze raz i uciekłam na górę.
Wpadłam do pokoju, a chwilę po mnie blondyn.
-To nie fair, nie wolno uciekać
-Jakbym nie uciekła to byś mi oddał.
Odwróciłam się i dostałam poduszką prosto w twarz.
-Ej!- tym razem to ja udałam obrażoną.
Usiadłam na podłodze tyłem do zdezorientowanego blondyna. Podszedł do mnie i przytulił.
-No nie gniewaj się.- nadal nic nie mówiłam- ej w końcu to ty zaczęłaś. Nie to nie, użyjemy innych sposobów- w tej chwili zaczął mnie łaskotać.
-Niall proszę przestań- krzyczałam nie mogąc już ze śmiechu.
Dał mi spokój dopiero gdy zadzwonił jego telefon. Odebrał go a ja próbowałam unormować oddech. W czasie rozmowy wyszedł z pokoju by wrócić po kilku minutach.
-Hej to był Harry. Mówił, że mamy jutro jakiś wywiad. O i zgodził się nas zawieść.
-Super, dziękuje. To ja się idę ubrać.
-Dobrze to ja poczekam na dole- uśmiechnął się i poszedł na dół.
Ja podeszłam do szafy by wybrać coś wygodnego. Wzięłam ubrania i szybko przygotowałam się w łazience.
-Cześć- podeszłam i przywitałam się z nim buziakiem w policzek- dziękuje, że mnie zawozisz.
-Nie ma sprawy to co idziemy ?- kiwnęłam głową i całą trójką wyszliśmy z domu.
Po kilku minutach razem wchodziliśmy do sali, w której leżała moja, na szczęście już przytomna, przyjaciółka. Była jeszcze słaba, ale ucieszyła się na nasz widok. Przedstawiłam ją chłopakom i chwile pogadałam. W końcu postanowiłam pójść porozmawiać z lekarzem. Przeprosiłam ją na chwilę i zostawiłam z Niallem i Harrym. Nie musiałam go długo szukać ponieważ siedział w swoim gabinecie.
-Dzień dobry. Przyszłam w sprawie Mirandy.
Dzień dobry. Oczywiście proszę usiąść- wskazał na krzesło- no więc panna Reni jest jeszcze osłabiona ale nic poważniejszego się nie stało. Jednak będę musiał ją zostawić na obserwacji. Będzie mogła wyjść najwcześniej za 3 dni.
-Dobrze, dziękuję.
-O, i prosiłbym abyście dali już pacjentce odpocząć jednak zapraszam jutro.- kiwnęłam głową i wyszłam.
Przed drzwiami zastałam czekającego blondyna.
-Hej co tu robisz, myślałam że siedzisz z nimi.
-No więc tak się zajęli sobą, że nie zwracali na mnie uwagi. Nawet nie zauważyli że wyszedłem .- zaśmiałam się i razem z chłopakiem poszliśmy się pożegnać z Mirandą.
W końcu jakoś udało nam się zwrócić ich uwagę i pojechaliśmy. Harry i Miranda naprawdę się ze sobą dogadują.
******************************************************************************
JEST!!! Jeszcze raz przepraszam za długą nieobecność. Jeszcze raz proszę o komentarze. Ostatnio sprawdzałam i miałam źle ustawione ale mam nadzieję że jest ok i zostawicie po sobie ślad. Może jakieś rady, uwagi pliss.
Pogrubiona czcionka = bezpośrednie myśli bohatera
Pozdrawiam~~Torri :*
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz